Rozdział 1

     Ludmila od czasu, kiedy weszła do restauracji czuła na sobie czyjś wzrok. Była tym ogromnie zirytowana i za każdym razem, gdy oglądała się za siebie z nadzieją, że zauważy w końcu tą osobę i wygarnie jej, co o niej myśli, nie widziała nikogo podejrzanego. W restauracji było pełno ludzi, w tym naprawdę spore grono przystojnych facetów. Razem z Fran i Violą wspaniale bawiły się dokładnie analizując każdego z osobna. Musiała przyznać, że pisanie tego artykułu i plan, który miała wprowadzić w życie cholernie jej się podobał. Była to miła odskocznia od codzienności i rutyny, która po cichu wkradała się w jej życie. Z szerokim uśmiechem na ustach siedziała przy barze i z zainteresowaniem słuchała jak niewyobrażalnie przystojny brunet opowiada jej o swoich wakacjach, które spędził ostatnio w Tunezji. Była już nawet gotowa zacząć wprowadzać swój plan w życie, kiedy obok jej towarzysza usiadła prześliczna, drobna czarnowłosa i pocałowała chłopaka w policzek.
-Mówię ci Lu, musisz koniecznie się tam wybrać. Lily i ja uwielbiamy spędzać tam każdą wolną chwilę -chłopak uśmiechnął się szeroko do swojej partnerki i przyciągnął ją do siebie. Dziewczyna zarumieniła się lekko i z uśmiechem spojrzała na blondynkę. Nie miała pojęcia, jakie myśli jeszcze przed chwilą krążyły po głowie, Ludmily, ale to i lepiej. Podobno im mniej wiesz, tym lepiej śpisz.
-Poznaliśmy się tam -wyznała cicho i z czułością spojrzała na swojego chłopaka. Blondynka poczuła, że od tej słodkości zbiera jej się na wymioty i niezauważalnie zaczęła rozglądać się w poszukiwaniu przyjaciółek.
-Na pewno kiedyś tam pojadę -odparła sztywno i uśmiechnęła się sztucznie do zakochanej pary. -Muszę już iść -zaczęła zbierać swoje rzeczy i z gracją zeszła ze stołka barowego -życzę wam wszystkiego dobrego, cieszcie się sobą -uśmiechnęła się przelotnie i z ulgą odeszła na bezpieczną odległość. Po chwili odszukała wzrokiem Vilu i Fran, stojące w jednym z kontów sali i podeszła do nich, aby odhaczyć kolejnego kandydata z listy.
     Federico kolejny raz z niedowierzaniem spoglądał na śliczną blondynkę, która z gracją przemieszczała się po sali. Nie mógł uwierzyć, że Natalia wybrała właśnie ją. 10 dni z tą dziewczyną były jak los wygrany na loterii. Teraz już wiedział, że kontrakt na reklamę dla państwa Delarosa ma w kieszeni.
-Jesteś pewna, że to ma być ona? -spojrzał rozbawiony na czarnowłosą. Był pewien, że dziewczyny wybiorą dla niego jakąś okropną, mało inteligentną ryczącą czterdziestkę, z która będzie musiał użerać się przez następne 10 dni, a tu takie zaskoczenie. Nie wierzył, że Camila i Natalia są aż tak głupie, ale wolał nic nie mówić, jeszcze zmieniłyby zdanie, a on już układał w głowie plan jak poderwać piękną blondynkę.
-To musi być ona Pasquarelli. Masz utrzymać ją przy sobie przez 10 dni, a kiedy przyjdziesz z nią na bal ma być w tobie nieprzytomnie zakochana -Camila z pewnością i błyskiem w oku patrzyła na szczerzącego się do niej bruneta. Natalia była genialna musiała to przyznać, a ten idiota był pewien, że wygrał tą wojnę, ale nie wiedział, na jakie piekło się zgadza. Z uśmiechem na ustach podała mu dłoń, którą chwycił pewny siebie, a ich szef kręcąc z rozbawieniem głową, przeciął ich ręce. Grę czas zacząć.
-Przepraszam najmocniej, ale muszę iść -Federico uśmiechnął się łobuzersko i wstał od stolika. -Mam pewien zakład do wygrania.
     Dziewczyny od dobrych dziesięciu minut kłóciły się o to, czy zostać jeszcze chwilę w restauracji czy najzwyczajniej zmienić lokal. Ludmila rozmawiała już chyba z 20 facetami, ale zawsze coś było nie tak. Albo któryś był zajęty, albo właśnie się rozstał i szukał tylko wrażeń na dzisiejszą noc, albo po prostu Ludmila nie czuła się dobrze w jego towarzystwie.
-Mówię wam dziewczyny chodźmy do innej restauracji, tu go nie znajdziemy -westchnęła. Miała już dość tego miejsca i tych ludzi. Chciała mieć to już jak najszybciej z głowy.
-Może ja pomogę ci w poszukiwaniach? Możemy zacząć od tej knajpki na rogu, podobno mają najlepsze makarony w Los Angeles -usłyszała za plecami seksowny baryton. Momentalnie odwróciła się i ujrzała przystojnego bruneta, który nonszalancko opierał się o ścianę i dokładnie mierzył ją swoimi czekoladowymi tęczówkami. Zaniemówiła na moment, ale ogarnęła się szybko, gdy Violetta klepnęła ją lekko w plecy.
-Nie wiem czy to dobry pomysł wychodzić gdzieś z nieznajomym...
-Masz rację, to nie jest dobry pomysł, to jest wręcz genialny pomysł -podszedł do niej niebezpiecznie blisko i pochylił się prosto nad jej prawym uchem -przecież jak będziemy wychodzić z knajpy nie będziemy już nieznajomymi -uśmiechnął się do niej łobuzersko i wyciągnął w jej stronę swoją dłoń -Federico Pasquarelli.
     Blondynka przygryzła lekko dolną wargę i uśmiechnęła się rozbawiona. Kątem oka spojrzała na Fran i Violę, które niezauważalnie skinęły jej głową, analizując dokładnie postawę przystojnego bruneta. Widziała ten zachwyt na ich twarzach i była pewna, że gdyby odrzuciła propozycje bruneta dziewczyny nie dałyby jej żyć.
-Ludmila Ferro -chwyciła jego rękę, którą on schował w swoim niedźwiedzim uścisku. Podobał jej się cholernie, a fakt, że był typowym podrywaczem jeszcze bardziej go do niego przyciągał. Wizja, w której uciera mu nosa za te wszystkie porzucone przez niego dziewczyny ogromnie podnosiła ją na duchu. Wiedziała, że z takim partnerem  artykuł stanie się jeszcze ciekawszy, a co za tym idzie zapewni jej możliwość pisania na wymarzone tematy. Tak, Ludmila Ferro właśnie znalazła naiwniaka, który posłuży jej za królika doświadczalnego. Teraz wystarczyło przekonać go do siebie, a później zrobić mu z życia piekło. To się nazywa karma, panie Pasquarelli, to, co dajesz innym zawsze do ciebie wraca.
-Pójdę po twój płaszcz -brunet wyciągnął z jej dłoni numerek do szatni i znikał gdzieś w tłumie.
-Ludmila, zastanów się jeszcze, on jest całkiem słodki, szkoda chłopaka tak niszczyć -odezwała się zmartwiona Violetta.
-Jak dla mnie jest idealny, artykuł będzie nieziemski -klasnęła w dłonie Francesca. Dziewczyna wiedziała, dlaczego Ludmila chciała go zniszczyć i popierała tą ideę całym sercem. Nie znosiła facetów, którzy rozkochiwali w sobie dziewczynę, żeby ją zaliczyć i porzucić jak najszybciej. Sama kiedyś padła ofiarą takiego idioty i chciała, żeby przystojny brunet odbył karę za wszystkich takich palantów. Blondwłosa uśmiechnęła się do niej promiennie i przygryzła lekko dolną wargę.
-Już mi go szkoda -wybuchnęła głośnym śmiechem, na co Violetta przewróciła tylko oczami.
-Jesteś okropna! Taki metr sześćdziesiąt pięć czystego zła. Chłopak zwariuje, a ty będziesz odpowiedzialna za jego szaleństwo. Lepiej od razu wykup mu stały karnet u psychologa.
-Wykupię nawet dwa -zaśmiała się blondynka i spoważniała, widząc zbliżającego się do nich bruneta. Szturchnęła lekko przyjaciółki i nachyliła się w ich kierunku.
-Może nie będę dla niego taka okropna, wydaje się być całkiem słodki -analizowała dokładnie zbliżającą się w ich kierunku posturę chłopaka i uśmiechnęła się pod nosem.
-On ci się podoba! -naskoczyła na nią Fran, kręcąc z rozbawieniem głową. Wiedziała, że Ludmila połączy przyjemne z pożytecznym i zabawi się kosztem biednego chłopaka.
-Gotowa? -brunet uśmiechnął się szeroko i nałożył na ramiona blondynki beżowy płaszcz.
-Pytanie czy to ty jesteś gotowy -odparła prowokacyjnie i wyminęła go, ocierając się zmysłowo o jego prawe ramię. Uśmiechnął się pod nosem i z rozbawieniem pokręcił głową.
-Już jesteś moja, skarbie -szepnął cicho sam do siebie i jak gentelmen przepuścił ją w drzwiach.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Witam kluseczki ;*

Jestem taka szczęśliwa, w końcu wielkimi krokami zbliża się koniec roku!

Został ostatni tydzień, więc śmiało mogę powiedzieć, że PRZETRWAMY!!! Przecież czym jest 7 dni, w porównaniu do 10 miesięcy. 

Lećmy na tej pozytywnej energii i cieszmy się życiem. 

Życzę wam przyjemnego weekendu, może uda mi się napisać jeszcze jakiś rozdział :)

Trzymajcie za mnie kciuki ;D

Pozdrawiam 

Wera ;D