Rozdział IX

     Kiedy byliśmy już na plaży, a Diego, Leon , Vilu i Fran poszli do wody, zaczęliśmy spiskować z Fede.

-No, więc mój plan jest bardzo prosty. Powiemy Vilu i Leonowi, że muszą nam pomóc z Fran i Diego, a Fran i Diego, że bardzo ich potrzebujemy przy swataniu Leona i Vilu, w ten sposób każda z par pomoże nam w organizacji randki dla drugiej pary i w międzyczasie bardzo się do siebie zbliżą.

-Co? – Fede spojrzał na mnie dużymi, nic nie rozumiejącymi oczami.

-Oh, to proste, wysil swój umysł geniuszu. Przekonamy jedną parę, że muszą nam pomóc zeswatać drugą i odwrotnie, poprzez ich wysiłek i zaangażowanie podczas organizacji planu będą spędzać ze sobą mnóstwo czasu i w ten sposób zbliżą się do siebie.

     Spojrzałam na niego dumna ze swojego genialnego pomysłu, a on popatrzył na mnie pobłażliwie.

-Niby w jaki sposób? Lu, wiem że nie jestem żadnym wielkim ekspertem od związków, ale ten twój mroczny plan jest bez sensu.

-Nie jest bez sensu, po prostu go nie rozumiesz –oburzyłam się.

-No to mnie oświeć.

-Oj Fede, Fede myślałam, że jesteś bardziej bystry…

-Nie pogrywaj sobie Ferro –pogroził mi palcem, a ja tylko przewróciłam oczami.

-Pójdziemy do Vilu i Leona i powiemy im, że muszą nam pomóc przygotować randkę dla Diegito i Fran.

-Zaczynamy od Diego i Fran?

-Tak, z Leonem i Vilu pójdzie szybciej, więc najpierw zaczynamy od naszych Włochów.

     Fede uśmiechnął się łobuzersko, a chwilę później i na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Nie wiedziałam za bardzo z jakiego powodu się tak szczerzymy, ale nie przeszkadzało mi to, lubiłam patrzeć na szczęśliwego bruneta.

-Podoba mi się ta nasza mała konspira –szepnął wprost do mojego ucha.

     Poczułam jak przez moje ciało przechodzą znajome, przyjemne dreszcze. Co ten człowiek ze mną wyrabia…

-Mi też –odparłam cicho, a moje policzki momentalnie stały się czerwone pod wpływem jego intensywnego spojrzenia.

-Co tam szepczecie? –znikąd pojawiła się Viola i uwiesiła swoje chude ręce na naszych ramionach.

-Właśnie zastanawiamy się nad organizacją jakiejś randki dla Diego i Fran –Feder mrugnął do mnie konspiracyjnie i posłał szeroki uśmiech w stronę brunetki.

-Chcecie zorganizować dla nich randkę? –Vilu momentalnie się ożywiła.

-Tak, przecież widzisz jak na siebie patrzą, to pewnie kwestia czasu, kiedy będą razem, a zanim któreś z nich zrobi w końcu ten pierwszy krok to miną wieki –przewróciła oczami i czekałam, aż Vilu połknie haczyk i będzie zainteresowana wzięciem udziału w sprawie.

-To fakt trzeba im pomóc, bo zanim sami coś zrobią to skończy się obóz –pokiwała głową.

     Bingo! Vilu już jest nasza!

-Dlatego jesteś nam bardzo potrzebna.  Z tego co mówił Leon jesteś dobrym strategiem, więc pomożesz nam coś zorganizować –Fede podlizywał się i zdążył wspomnieć o Leonie. Dwie pieczenie na jednym ruszcie? Dobry jest.

-Naprawdę tak mówił? –Vilu oblała się rumieńcem.

-No pewnie! On cały czas o tobie gada!

     Violetta zrobiła się purpurowa i spuściła oczy w dół. Cholera, Violetta zawstydzona! Niesamowite, to naprawdę działa. Chyba cię nie doceniałam Fede.

-No dobra wchodzę w to, pomogę wam.

     Czyżby to za sprawą wzmianki o Leonie, Vilu?

-W czym im pomożesz?

      Verdas doczłapał się do naszej trójki, najwyraźniej zainteresowany szeptami.

-Lu i Fede chcą zorganizować randkę dla Diego i Fran, a ja zamierzam im w tym pomóc.

-Dla Diego i Fran? Oni powinni dla siebie coś takiego zorganizować. Jestem zawiedziony twoją postawą, bracie -Leon spojrzał na nas znacząco i puścił oczko do Vilu, która zaśmiała się cicho.

-Wszystko w swoim czasie, stary. Ja przynajmniej jestem już krok dalej jak ty -Fede uśmiechnął się kpiąco i poklepał bruneta po ramieniu.

-Co ty pierdolisz, stary? -Verdas zrobił duże oczy, spojrzał na Federa, na mnie i później znów na Federa, a Pasquarelli uśmiechnął się do niego bardzo z czegoś dumny.

-Niemożliwe! Zgrywasz się i tyle, a jeśli nie, to czemu nic nie powiedziałeś, idioto?!

-Teraz mówię i jak jeszcze raz nazwiesz mnie idiotą to dostaniesz w mordę.

-Nieźle, chłopie! Nie sądziłem, że tak szybko ci pójdzie, chyba cię nie doceniałem stary. Cholera, dokonałeś czegoś niemożliwego!

     Leon w ogóle nie przejął się tą wzmianką o dostaniu w mordę i dalej krzyczał coś z przejęciem i niedowierzaniem. Miałam niemiłe przeczucie, że oni rozmawiają o mnie i szczerze mówiąc nie podobało mi się to za bardzo. Może rzeczywiście za szybko poleciałam na Pasquarelliego? Przecież on jest przyzwyczajony do tego, że każdą dziewczynę dostaje podaną na tacy i nie musi się w ogóle starać. Oh, nie ze mną te numery. Już ja się z nim pobawię. Moja podświadomość przyznała mi rację ochoczo kiwając głową i z uciechą zacierając ręce. Będzie zabawa…

     Uniosłam do góry głowę, a z mojej twarzy nie schodził chytry uśmieszek. Viola od razu wyczuła, że coś jest nie tak i złapała mnie za rękę, odciągając na bok.

-Coś ty znów wymyśliła? –wbiła we mnie zaniepokojone spojrzenie.

-Nic Vilu…

     Cholera, czyżby dowiedziała się o naszym planie swatania ich?

-Nie kręć, Lu. Kiedy Leon wspomniał o waszym pocałunku widziałam jak nad czymś intensywnie myślałaś, a później na twojej twarzy pojawił się jeden z tych uśmiechów, po których boję się w nocy spokojnie spać.

     Uff, jednak się nie domyśliła. Zaraz… czy ona się mnie boi? Momentalnie parsknęłam śmiechem.

-No co? –bąknęła również ledwo powstrzymując się od śmiechu.

-Z czego się tak cieszycie? –podeszła do nas Fran, która do tej pory pływała w oceanie.

-Z tego, że Vilu się mnie boi –odparłam ciągle się śmiejąc.

     Fran tylko popatrzyła na mnie dziwnie i wymieniła z Violą znaczące spojrzenia.

-Nie żeby coś, Lu, ale niektóre twoje pomysły są naprawdę przerażające. Co tym razem? –zwróciła się do Vilu.

-Nie wiem –szatynka wzruszyła ramionami –nie chce powiedzieć.

-Lu, co tym razem wymyśliłaś?

     Fran nie dawała za wygraną.

-Nic! –uniosłam ręce w obronnym geście.

-Czy twój plan dotyczy Pasquarelliego?

     Vilu spojrzała na mnie wyczekująco, a kąciki moich ust mimowolnie uniosły się do góry, zdradzając moje niecne plany.

-Lu! –obie krzyknęły w tym samym momencie, ale ja nic na to nie odpowiedziałam i szybkim krokiem ruszyłam w stronę wody, aby uniknąć niezręcznych pytań.

-Nie pozbędziesz się nas tak łatwo –dziewczyny momentalnie zjawiły się obok mnie, zagradzając wszystkie możliwe drogi ucieczki.

-Co ty chcesz zrobić temu biednemu chłopakowi? –pierwsza zaryzykowała Vilu.

-Nic!

-No więc na czym polega ten twój plan? –tym razem próbowała Fran.

-Nie ma żadnego planu, Francesca.

-To w takim razie, do jakich doszłaś wniosków po tych wywodach Leona?

-Vilu…

-Odpowiadaj, Lu!

     Nie mam z nimi szans, zamęczą mnie. Nie dadzą mi spokoju dopóki im nie powiem.

-Że powinnam być bardziej niedostępna –bąknęłam.

-Co takiego?

     Viola zrobiła wielkie oczy, a Włoszka wybuchnęła głośnym, niekontrolowanym śmiechem.

-Niedostępna? Zwariowałaś? –naskoczyła na mnie Castillo.

-Owszem, NIEDOSTĘPNA. Nie chcę być tylko jego kolejną zabawką.

-Lu, ty się z nim całowałaś idiotko! Wy już dawno ominęliście etap gry wstępnej.

-Jaki etap? –do rozmowy dołączyła Fran. –Zaraz… czy ty właśnie powiedziałaś, że oni się całowali?!

      Dziewczyna miała minę jakby właśnie oberwała czymś naprawdę ciężkim.

-Nakryłam ich –powiedziała dumna z siebie Violetta.

-I ja nic o tym nie wiedziałam?! Jak to ich nakryłaś?!

     Fran bardzo powoli przetwarzała wszystkie informacje, a na jej twarzy malowała się radość i wściekłość jednocześnie. Przerażający widok.

-Przyszłam w samą porę, pewnie gdybym weszła trochę później sama bym nic nie wiedziała.

-Przynajmniej dałabyś mi teraz spokój –warknęłam.

-Lu! –znów obie krzyknęły w tym samym momencie. Cóż za imponująca synchronizacja.

-O czym tak plotkujecie? –przy moim boku zjawił się Federico. Cholera jeszcze jego tu brakowało!

     Uśmiechnął się do nas szeroko, a dziewczyny odpowiedziały mu równie szerokim uśmiechem i to był dla mnie znak, że nie jest tu bezpiecznie. Wiedziałam, że trzeba jak najszybciej zabrać stąd Włocha, bo inaczej moje kochane przyjaciółki wyjawią mu moje niecne plany.

-Rozmawiamy o jedzeniu –wypaliłam spanikowana. –Mmm… jestem okropnie głodna i zastanawiałam się… hmm nad czym ja się zastanawiałam?...a, już wiem!... gdzie moglibyśmy wszyscy pójść coś zjeść jak już trochę popływam.

   Uff…

-Chcesz iść popływać? –oczy Włocha zaświeciły się niebezpiecznie, cholera, co on znowu wymyślił?

-Taak –odpowiedziałam ostrożnie.

-Idę z tobą –ten dziwny uśmieszek nie schodził z jego idealnej twarzy.

-Co? Nie! –zaczęłam protestować.

     Vilu i Fran pisnęły zadowolone i uśmiechały się jak idiotki.

-I tak pójdziesz ze mną, nawet jeśli miałbym cię tam zanieść –wzruszył ramionami.

-Nie ośmielisz się… prawda?

     Patrzyłam na niego z przerażeniem. Nie zrobi tego na oczach tych wszystkich ludzi, spokojnie Lu.

-Oj Ferro, Ferro –zbliżył się do mnie –przecież wiesz, że kiedy ty rzucasz mi rękawicę, ja zawsze ochoczo ją podniosę.

     Cholera, nie jest dobrze…

-To co idziesz sama czy mam cię nieść?

     Dziewczyny patrzyły to na mnie to na Federa, spijając każde słowo, które padło z naszych ust.

-Nigdzie nie idę! –tupnęłam nogą jak pięciolatka.

     Nie chce iść z nim pływać, przecież on mnie tam utopi.

-W porządku –uśmiechnął się, a jego oczy zaświeciły się niebezpiecznie.

     Podszedł do mnie, złapał mocno za uda i przerzucił sobie przez ramię. Pisnęłam głośno i zaczęłam się z nim szarpać, na próżno… Ludzie na plaży patrzyli na nas śmiejąc się i szepcząc coś do siebie. Boże co za upokorzenie.

-Puść mnie! –krzyknęłam.

-Wedle rozkazu –postawił mnie do wody.

-Jak mogłeś to zrobić?! –zaczęłam krzyczeć i chlapać wodą naokoło.

-Nie dałaś mi wyboru –powiedział spokojnie i uśmiechnął się szelmowsko.

-Jesteś niemożliwy!

-Ty też.

     Spojrzałam na niego zirytowana i szybkim krokiem wyszłam z wody.

-Lu! –krzyknął za mną, ale nie odwróciłam się.

      Po chwili Federico stanął przede mną, zagradzając mi drogę.

-Czemu jesteś zła?

-Czemu jestem zła? –zapytałam, nie dowierzając, że pyta o takie oczywiste rzeczy –Przerzuciłeś mnie przez ramię i zaniosłeś do wody! Na środku plaży! Federico, czy ja ci wyglądam na pięciolatkę?!

-Pewnie nawet jako pięciolatka wyglądałaś tak ślicznie gdy byłaś wściekła.

     Zamknęłam oczy i zaczęłam liczyć do dziesięciu. Może to da mi siłę w starciu z tym czołgiem, co ma na imię Federico. 8. Zabiję go. 9. Zabiję go. 10. Naprawdę go kiedyś zabiję.

     Poczułam jak delikatnie zakłada mi pasmo włosów za ucho i przytula do siebie. Złość momentalnie przeszła. Nienawidzę tego jak na mnie działa.

-Lepiej? –szepnął do mojego ucha.

-Jeszcze raz tak zrobisz, a nie odezwę się do ciebie już nigdy więcej.

-Mam mocno przesrane?

-Bardzo mocno.

     Uśmiechnął się do mnie szeroko i złapał za rękę, prowadząc z powrotem na koc. Widziałam jak nasi wredni przyjaciele z trudem powstrzymują się od śmiechu, ale na szczęście żadne z nich nie skomentowało tego dziwnego czegoś, co przed chwilą miało miejsce. I słusznie, lepiej dla nich.

-A może wybierzemy się na skutery wodne? –zaproponowała Vilu, patrząc na mnie intensywnie.

     Ale przecież Fran panicznie boi się skuterów, a Vilu o tym dobrze wie. Już miałam zaprotestować, kiedy zrozumiałam o co jej chodzi.

-Genialny plan Violu –uśmiechnęłam się do niej szeroko.

-No to idźcie, a ja zostanę. Popilnuję rzeczy –widziałam przerażenie w oczach Włoszki, plan działał.

-Diego, a może zostaniesz tu z Fran i dotrzymasz jej towarzystwa? –zaproponowałam.

     Fede i Leon zrozumieli co próbujemy zrobić i uśmiechnęli się do nas szeroko.

-Tak, to dobry plan –odezwał się Verdas. –My sobie popływamy, a wy na spokojnie pogadacie.

     Fran popatrzyła na nas i zmrużyła oczy. Domyśliła się.

-Nie ma potrzeby, żeby Diego ze mną zostawał, dam sobie radę.

-Ależ Fran, to żaden problem –chłopak uśmiechnął się do niej i opadł na koc. –Przynajmniej nie będziesz tu sama.

     Uśmiechnęliśmy się wszyscy szeroko i ruszyliśmy w kierunku wypożyczalni skuterów, zostawiając naszą uroczą parkę sam na sam. Kiedy w końcu dostaliśmy skutery, od razu zaczęłam kłócić się z Violą, która z nas powinna kierować.

-Vilu, nie oddam ci klucza, ja prowadzę i koniec.

-Chyba żartujesz, oddawaj go.

-Nie.

     Uniosłam rękę z kluczami do góry, żeby nie mogła mi ich wyrwać, niestety zrobił to za nią Pasquarelli.

-Dzięki Fede.

     Włoch uśmiechnął się do niej kpiąco.

-Żadna z was nie będzie prowadzić. Vilu idź do Leona, a ty Lu siadaj za mną.

-Co?! -obydwie krzyknęłyśmy wkurzone. 

     A ja głupia śmiałam się z synchronizacji jej i Fran.

-Vilu, idź do Leona, a ty Lud siadaj za mną, inaczej w ogóle nie pojedziecie.

     Violetta zrobiła naburmuszoną minę i usiadła za Leonem, a ja stałam dalej w miejscu. No, bo co on sobie w ogóle wyobraża?

-Lud siadaj, to twoja ostatnia szansa –nakazał ostro.

     Przewróciłam oczami i zajęłam miejsce za nim.

-Złap się mnie –posłusznie wykonałam jego rozkaz.

-Grzeczna dziewczynka –uniósł moją rękę, splótł ją ze swoją i musnął delikatnie ustami.

     Viola i Leon właśnie startowali. Usłyszałam głośny pisk dziewczyny i warkot silnika.

-Gotowa? –zapytał Fede.

-Na wszystko –odpowiedziałam, a on uśmiechnął się szeroko i nacisnął gaz.

     Zaczęłam śmiać się jak idiotka i przytuliłam się mocno do jego pleców. Wiatr rozwiewał mi włosy na wszystkie strony świata, a z mojej twarzy nie schodził szeroki uśmiech. Zamknęłam oczy i poddałam się ogarniającemu nas szaleństwu. Niesamowite.

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

...

...

...

Mam bardzo mocno przesrane, wiem. Przepraszam, że tak długo nie było rozdziału. Nawet nie będę próbowała się usprawiedliwiać.

W ramach odkupienia win mam dla was shot'a, którego napisałam z myślą o opublikowaniu go w moje urodziny, które będą we wtorek. 

Trzymajcie kciuki żebym się wyrobiła. 

Jak wam się podoba rozdział? 

Piszcie w komentarzach.

Całuję was bardzo, bardzo mocno 

Wera ;D