Rozdział XIII

-Lud wstawaj! -usłyszałam jak ktoś krzyczy mi do ucha i delikatnie szarpie moje prawe ramię. Otworzyłam zasypane oczy i ujrzałam pochylającą się nade mną Francesce.
-Co się stało? Czemu się tak drzesz Fran? -popatrzyłam na nią zdezorientowana i podniosłam się do pozycji siedzącej.
-Ktoś cały czas puka do drzwi, a jest pierwsza nad ranem, jak pytam kto jest takim idiotą i mnie budzi w nocy to nikt się nie odzywa, a jak uchylam drzwi, żeby zobaczyć zobaczyć kto to, to jego już nie ma! -wrzasnęła przerażona Włoszka.
-Jejku spokojnie Fran, zaraz się tym zajmę tylko daj mi jeszcze trochę pospać -opadłam z powrotem na poduszki i przymknęłam powieki, ale po chwili po pokoju rozległo się głośne pukanie, a za nimi jakieś idiotyczne śmiechy. Fran pisnęła głośno, prosto do mojego ucha, a jej paznokcie wbiły mi się boleśnie w dłoń, którą mocno ściskała.
-Chyba tych idiotów jest więcej niż tylko jeden -popatrzyłam na nią i wystałam z łóżka. -Trzeba im pokazać kto tu rządzi -ubrałam moje duże kapcie w biedronki i w dresie, w którym spałam wyszłam za drzwi. Zapukałam do pokoju na przeciwko, w którym mieszkali Diego, Leon i Fede. Nie musiałam długo czekać, a otworzył mi zaspany Leon.
-Boże Lu pogieło cię? Czemu budzisz mnie w środku nocy?
-Bo potrzebny mi Diego, mógłbyś go obudzić? -zapytałam najbardziej rzeczowym tonem na jaki było mnie stać. Obejrzałam się za siebie w poszukiwaniu osób, które straszą po nocach biedną Fran, ale nikogo nie zauważyłam. Leon wpuścił mnie do środka, a sam zaczął budzić ledwo żywego Hernandeza. Federico też spał, ale gdy Leon wrzasnął prosto do ucha Diego, udało mu się również obudzić Włocha.
-Czego drzesz tą jape Verdas? -zapytał wkurwiony Diego, patrząc na niego wzrokiem zabójcy.
-Bo Lu kazała cię obudzić, ma do ciebie jakąś sprawę -Hernandez popatrzył na niego zdezorientowany.
-W nocy? Kurwa Leon robisz sobie ze mnie jaja?
-Nie, sam zobacz -Verdas machnął ręką w moją stronę, a Diego spojrzał na mnie jak na ducha. Przestępowałam tam z nogi na nogę, czując się skrępowana pod ostrzałem zdziwionych spojrzeń kierowanych w moją stronę. Uśmiechnęłam się blado, a Diego przejechał otwartą ręką po twarzy, starając się nie wybuchnąć.
-Lu powiedz proszę, że to coś naprawdę poważnego i nie mogłabyś zaczekać z tym do rana -jego wzrok świdrował mnie zawzięcie od stóp do głów, a ja zastanawiałam się jak ubrać w słowa sprawę, z którą do niego przyszłam, żeby nie wyjść na kompletną idiotkę.
-Fran ktoś nęka w nocy, cały czas pukają do naszych drzwi, a kiedy je otwieramy ich już nie ma. Diego, ona jest przerażona, a ja nie mogę przez nią spać -rozłożyłam ręce w geście zrezygnowania i spojrzałam na niego smutno.
-Ja pierdole zabije tego gnoja jak go tylko dorwe -chłopak szybko wstał z łóżka i biorąc ze stolika latarkę ruszył do drzwi. -Lu, zostań tu na razie, jak znajdę tego idiote i wypruję mu wszystkie flaki to cię zawołam -skinęłam lekko głową na znak, że zrozumiałam i usiadłam na jego łóżku po turecku. Chłopak wyszedł z pokoju, trzaskając drzwiami, a Leon i Fede wpatrywali się we mnie ze zdziwieniem.
-Wiesz kto to może być? -zapytał Leon, siadając obok mnie, a ja pokręciłam tylko przecząco głową. Nie miałam pojęcia kto mógł nas nachodzić w nocy i robić sobie z tego jakąś idiotyczną zabawę.
-A co z Vilu? Ona też się boi? -Leon spojrzał na mnie niepewnie, a ja zaśmiałam się cicho.
-Ona nawet się nie obudziła, obok niej mogłaby przejechać cała orkiestra, a ona nadal spałaby jak zabita -uśmiechnęłam się do niego szeroko, a chłopak pokręcił lekko głową, próbując zatuszować śmiech.
-Nic się nie zmieniła, cały czas zachowuje się jak Violetta, z którą spędziłem całe dzieciństwo.
-I o której cały czas nawijałaś przez ostatnie trzy lata -wtrącił Feder, siadając obok przyjaciela i klepiąc go lekko w ramię.
-Cholera, naprawdę mieliście ze mną przesrane, skoro zgodziliście się na ten obóz, zamiast kurortu w Los Angeles -Leon zaśmiał się cicho, rozbawiony szturchając bruneta.
-Nawet sobie nie wyobrażasz jak bardzo, stary -Fede pokręcił głową, jakby starał się wyrzucić te straszne momenty z pamięci.
-Jeszcze nigdy tak bardzo nie zależało mi na żadnej dziewczynie -Leon przybrał poważny ton, patrząc przed siebie, gdzieś w przestrzeń. -Chyba naprawdę się zakochałem -powiedział to ledwo słyszalnie, a ja i Federico spojrzeliśmy na siebie mimowolnie. Verdas powiedział to z taką łatwością, a dla nas był to mur nie do przeskoczenia. Ani Pasquarelli, ani ja nie umieliśmy przyznać się do tych dziwnych i popieprzonych uczuć, a Leon nie miał żadnego problemu z wypowiedzeniem tych dwóch słów "Kocham cię". Federico opuścił głowę w dół i przejechał do twarzy rękami, a ja poczułam jak całe moje ciało przechodzi dziwny, paraliżujący dreszcz. Leon spojrzał na nas niepewnie i zdziwiony patrzył to na mnie, to na Pasquarelliego.
-Coś się stało? Źle coś powiedziałem? -zapytał w końcu, przerywając niezręczną ciszę. Pasquarelli spojrzał na mnie swoimi czekoladowymi oczami, a ja ledwo widzialnie pokręciłam przecząco głową.
-Wszystko w porządku Leon, cieszę się, że Vilu ma kogoś takiego jak ty -wypowiadając te słowa cały czas patrzyłam na Federico. Potarłam lekko dłonie, które zaraz znalazły się w ciepłym uścisku Włocha. Kątem oka widziałam jak Leon uśmiecha się widząc nasze splecione dłonie, ale nie skomentował tego nawet słowem.
-Wiecie co? Jest środek nocy, a my gadamy sobie w najlepsze, na bank nie wstaniemy jutro wypoczęci -zaśmiał się Verdas i popatrzył na nas wesoło.
-Masz rację trzeba iść spać -zawtórował mu Pasquarelli. Obaj położyli się do swoich łóżek, a ja ułożyłam się na tym, należącym do Diego. Każdy z nas powoli zaczął zasypiać, kiedy nagle przyjemną ciszę zakłócił telefon należący do Pasquarelliego.
-Ja pierdole, kto dzwoni do mnie o tej porze? -przeklął pod nosem brunet i sięgnął po telefon. Kiedy spojrzał na wyświetlacz momentalnie wstał z łóżka i szybko odebrał.
-Tato? Czemu dzwonisz do mnie w środku nocy? -Leon spojrzał na niego zdziwiony i wzruszył ramionami. Następnie po cichutku wstał z łóżka i pokazał mi drzwi od łazienki. Kiwnęłam lekko głową na znak, że rozumiem gdzie idzie i wsparłam się na łokciu, obserwując chodzącego w kółko Pasquarelliego. Był wyraźnie zdenerwowany i co chwilę zerkał nerwowo na swoją walizkę.
-Kiedy to się stało? -powiedział zduszonym głosem i widziałam jak przerażony i bezsilny zaciska dłonie w pięści.
-Jak to nie mogą nic zrobić? Przecież to lekarze do cholery! -walnął pięścią o stolik leżący przy łóżku, a ten zachwiał się pod ciężarem jego dłoni.
-Kiedy? Za tydzień? Dopiero? -widziałam jak wściekłość w jego oczach miesza się ze strachem.
-Jak ona się czuje, tato? -powiedział to ledwo słyszalnie i bezsilny opadł na łóżko z telefonem przy uchu.
-Dwa dni, pieprzone dwa dni -odparł, pocierając wolną dłonią czoło.
-Daj mi znać, gdyby coś się pogorszyło,ja wiem, tato, o wszystkim mnie informuj, dobrze, do usłyszenia -rozłączył się i rzucił telefon o podłogę, a sam usiadł na łóżku i schował twarz w dłoniach.
      Patrzyłam na niego zdezorientowana i przerażona. Nie wiedziałam jak mam się zachować w tej sytuacji. Ledwo słyszalnie wstałam z łóżka i podeszłam do niego, zajmując miejsce obok. Podniósł głowę do góry, patrząc na mnie czerwonymi, od niewypłakanych łez, oczami. Przytuliłam go najmocniej jak umiałam, a Federico przyciągnął mnie do siebie, usadowił na swoich kolanach i schował głowę w moje włosy. Gładziłam go lekko po plecach, nie zważając na dreszcze, które co chwilę przechodziły po jego ciele. Nie wiedziałam o co chodzi, ale musiało wydarzyć się coś niezwykle okropnego, skoro Federico tak bardzo się tym przejmował. Poczułam jak chłopak podnosi głowę i lekko się od niego odsunęłam, żeby mieć lepszy widok na jego twarz. Miał zaczerwienione oczy, z których leciały dwie malutkie stróżki łez, jego włosy były potargane, a usta lekko drgały. Nigdy nie widziałam go w takim stanie. Położyłam obie dłonie, na jego policzkach i delikatnie starłam słone łzy. Przymknął lekko oczy, z których nieprzerwalnie płynęła ciecz. Znów przytuliłam się do jego klatki piersiowej, mając nadzieję, że choć trochę pomogę mu tym w cierpieniu. Nie chciałam pytać o co chodzi, wolałam nie naciskać i cierpliwie czekałam aż sam mi powie. Siedzieliśmy w milczeniu kilka minut, aż w końcu poczułam, że Federico się uspokoił i zaczął miarowo oddychać. Wyswobodziłam się z jego obięć i lekko odsuwając się do tyłu spojrzałam w te piękne oczy, które teraz były mokre od łez.
-Moja mama zaraziła się jakimś śmiertelnym wirusem w szpitalu. Pamiętasz jak mówiłem ci, że jest pediatrą? -zapytał przerywanym szeptem, a ja kiwnęłam tylko głową. -Jakiś dzieciak przyniósł to paskudztwo, a mama zajmując się nim sama zachorowała. Dla dzieci to może być zwykła grypa, ale u mamy w organizmie wirus się zmutował -mówił przez łzy, a ja nie śmiałam mu przerywać. Chciało mi się płakać, gdy słuchałam tego wszystkiego, ale wiedziałam, ze nie mogę. Muszę być silna dla niego. -Nie wiedzą jak z tym postępować, dopiero za tydzień ma przyjechać jakiś specjalista, który miał już do czynienia z takim przypadkiem.
      Znów przytuliłam go mocno do siebie i poczułam jak teraz po moich policzkach płyną łzy. Nigdy nie poznałam mamy Federa, ale nie wyobrażałam sobie, żeby mogła umrzeć. Nie teraz, nie w taki sposób.
-Muszę tam jechać -usłyszałam ledwie słyszalny głos. -Nie mogę tu bezczynnie siedzieć i czekać na jakieś wieści.
-Nie możesz Federico -poczułam jak po moich policzkach spływają jeszcze większe łzy. Nie wyobrażałam sobie, ze mógłby wyjechać szybciej.-Nic ci nie da to, że tam będziesz. Nadal nie uzyskasz żadnych nowych informacji.
-Nie mogę tu bezczynnie siedzieć -powtórzył zaciskając dłonie w pięści. Zsunał mnie ze swoich kolan na łóżko, a następnie zaczął zbierać swoje rzeczy i niedbale rzucać je do walizki.
-Federico nie możesz wyjechać! -krzyknęłam, wstając szybko i zagrodziłam mu przejście między nim, a walizką.
-Ludmila nie mam czasu na te głupie rozmowy i przekomarzanie, nie rozumiesz jakie to dla mnie ważne?! -zapytał, wymijając mnie szybko.
     Wiedziałam, że zachowywałam się jak pieprzona egoistka, ale nie mogłam pozwolić mu wyjechać. On nie mógł mnie zostawić, nie tak szybko.
-Nie możesz wyjechać... -powiedziałam, dławiąc się łzami, które nieprzerwanlnie płynęły z moich oczu. -Nie możesz... -opadłam zrezygnowana na jego łóżko i schowała twarz w dłoniach. To nie mógł być koniec, jeszcze nie teraz.
-W takim razie podaj mi jeden powód, jeden jedyny powód, który mnie tutaj zatrzyma! -krzyknął, stając naprzeciwko mnie. Widziałam wściekłość malującą się na jego twarzy i bezsilność, która sprawiała, że zupełnie nie wiedział co ma zrobić. Jeden powód, jeden dobry powód. Musiałam zrobić wszystko, on nie mógł wyjechać. I wtedy to we mnie uderzyło, to była jedyna szansa, żeby zatrzymać go przy sobie.
-Zakochałam się w tobie, Federico. Chciałeś to usłyszeć prawda? 2 słowa, 9 liter, proszę bardzo. Kocham cię, to jest mój powód dla którego nie możesz wyjechać -szepnęłam, a łzy nagłą falą zebrały się w moich oczach i po raz kolejny wylały się na moje policzki.
      Tego wszystkiego było za dużo, nie mogłam już unieść tego ciężaru, który na mnie spadł. Wstałam z łóżka Włocha i nie patrząc na niego, pośpieszne go wyminęłam. Opuściłam ich pokój głośno trzaskając drzwiami i oparłam się o pustą ścianę na korytarzu. Tego wszystkiego było za dużo, miałam już dość, nie potrafiłam unieść mojego krzyża. Po prostu nie dawałam już rady. Zsunęłam się po ścianie i zalałam się kolejnymi łzami, które teraz nieprzerwanlnie leciały, mocząc puchaty dywan na korytarzu.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jak wam się podoba rozdział?
Znów nie połączyłam Fedemili...
No cóż los zawsze przeciwko kochankom XDDD
Czekam na komentarze moi państwo.
Włączyłam opcję komentowania z anonima, więc czekam na hejty.
Do następnego :*
Wera ;D